Logeren in een bijna-thuis-huis

C’est La Vie voor laatste levensfase ✱ Nu ook tijdelijke opvang ernstig zieke ✱ Donaties hard nodig

Een emmer sop naast de tuinset op het terras, draaiende wasmachines en in de keuken een grote pan soep op het fornuis. ,,Ruikt lekker hè, kippensoep!”, zegt een vrijwilligster al roerend.
Volop bedrijvigheid op maandagochtend in het ’bijnathuishuis’ C’est La Vie voor ongeneeslijk zieken in Naarden. ,,Het is druk”, zegt medeoprichtster Marina Bol. Sinds de opening in maart 2017 stierven ongeveer honderd mensen in het voormalige notariskantoor aan de Rijksweg 2. ,,Bewijst maar dat hier behoefte aan is.”

Samen met zorgmanager Margot de Bekker kijkt ze terug op een geslaagd eerste jaar. ,,We kwamen vol adrenaline in standje ’200procentknallen’ uit de verbouwing van dit pand. En dan moet je nog beginnen, hè. Dat was even schakelen, hoor. De eerste dag stond de ambulance al voor de deur en na drie dagen hadden we een eerste overlijden. Alles was nieuw. Maar je doet het met zijn allen. We hebben een superteam.” Een hoogtepunt was de bruiloft in de tuin. ,,De laatste wens van een gast was om zijn dochter weg te geven. Geweldig dat het nog is gelukt. Hij is vrijdag overleden.” Niks is teveel gevraagd. ,,Als iemand nog een keer een visje op de Dappermarkt wil eten, regelen we de Wensambulance”, zegt Bol. ,,Er is veel dat je raakt.” Aangrijpend vond ze de woorden van een jonge moeder: ’Ik wil niet in mijn eigen bed overlijden, omdat mijn gezin daar doorleeft’.
Ook voor familie van gasten is er altijd een kop soep. ,,En er zijn sinds de opening al 16.000 kopjes koffie doorheen gegaan.” ’Hartverwarmend’ noemt Bol de reacties van nabestaanden. ,,Ze hebben echt afscheid van hun dierbare kunnen nemen, omdat ze niet meer druk waren met bedden verschonen en van alles regelen.” Als bedankje worden er veel bloemen en taarten bezorgd. ,,Hier werken is niet goed voor de lijn.”

Champagne
In de comfortabele kamers liggen ongeneeslijk zieken met maximaal drie maanden levensverwachting. Bijzonder is dat ongeveer tien procent toch opknapt en naar huis mag. Eén meneer die weer opleeft verhuisde gisteren naar verpleeghuis de Torenhof in Laren. ,,Zijn vrouw van negentig kan hem de zorg die hij nodig heeft niet meer bieden. Hij heeft hier nog zijn 95ste verjaardag gevierd met taart en champagne.” ,,Iemands levensverwachting is lastig in te schatten”, vervolgt Bol. ,,We verwennen gasten met lekkere hapjes, ze worden gedoucht en krijgen hun medicatie op tijd. Er kan een moment komen, na eerst verlenging van de verblijfsduur, dat wordt gekeken op welke andere plek de gast het beste op zijn plaats is.”

Niet zo bekend, maar wel in opkomst, is dat C’est La Vie ook ’respijtzorg’ biedt. Een zieke komt dan tijdelijk logeren. „We nemen alle mantelzorgtaken over en leggen de zieke in de watten. Ondertussen kan de partner of het kind op adem komen. Die kan eindelijk een paar nachten doorslapen, op vakantie of een weekendje weg. Hard nodig om de zorg voor je dierbare vol te houden.”
Voor inwoners uit het Gooi worden de kosten op indicatie vergoed uit de Wmo. Meestal voor een periode van veertien dagen. Iemand kan ook op eigen kosten (175 euro per dag) voor tijdelijke zorg terecht. ,,We hebben een man met kanker gehad die het niet zag zitten om met zijn familie mee op vakantie te gaan. Hoe fijn is het dan, dat je hier in een huiselijke omgeving terecht kan.”

Mont Ventoux
De financiën blijven een knelpunt. ,,Sappelen is het”, zegt Bol. De overheid geeft een vergoeding per gast, maar die wordt pas achteraf betaald en is niet toereikend. „We moeten alles voorfinancieren.” Donaties en giften zijn van levensbelang. ,,Die helpen ons het huis draaiende te houden.” Eind augustus beklimt een team vrijwilligers van C’est La Vie de Mont Ventoux om geld op te halen (zie: Grootverzettegenkanker.nl). ,,Toppers.”
In de entreehal brandt een kaars bij de gietijzeren herinneringsboom. Op de blaadjes namen van overleden gasten. Tijdens een herdenkingsbijeenkomst krijgt de familie het aandenken mee naar huis. Bol: ,,We kunnen niets aan de situatie veranderen, maar we doen er alles aan om dat laatste stukje van iemands leven zo mooi mogelijk te maken”.

Bron: Gooi-en Eemlander (26-07-2018)